Henryk Mamzer - Jak człowiek konstruował świat i siebie samego. Archeologia w procesie humanizacji świata

Wstęp

PYTANIA O TOŻSAMOŚĆ ARCHEOLOGII

    Archeologia przedmiotów, czy archeologia idei?
    Archeologia jako najstarsza historia, czy antropologia pradziejów?
    Archeologia – historia – antropologia: wspólnota interpretacyjna
    Arché jako podłoże kulturowe poprzedzające i warunkujące historię
    Ukierunkowanie badań archeologii pod kątem tożsamości i inności

JĘZYKOWA NATURA PRZESZŁOŚCI

    Źródła archeologiczne: artefakty, czy językowe o nich wypowiedzi?
    Estetyzacja archeologii a myślenie obrazowe

PARADYGMAT PRODUKCYJNY W ARCHEOLOGII I JEGO KONSEKWENCJE EKSPANSJONISTYCZNE

    Przeszłość jako przedstawienie
    Projekt technologizacji świata w archeologicznej koncepcji dziejów
    Heideggerowska koncepcja instrumentalizacji świata i jej związek z ideą postępu
    „Paradygmat produkcyjny” a działanie komunikacyjne

WYTWARZANIE W SPOŁECZEŃSTWACH ARCHAICZNYCH JAKO DZIAŁANIE KOMUNIKACYJNE

    Człowiek i świat – razem. Współdziałanie człowieka i natury
    Świadomość siebie
    Odróżnianie. Ku „mimetycznej rywalizacji”
    Antropomorfizacja natury i równoczesna z nią reifikacja kultury jako oswajanie świata
    Oswajanie świata, jego ujarzmianie i panowanie nad nim

LĘK PRZED ŚWIATEM

    Eskapizm dziejowy jako wyraz pesymizmu i poczucia niepewności
    Heideggera próba powrotu do „rajskiego ogrodu” presokratyków

DĄŻENIE DO OGÓLNOLUDZKIEJ HARMONII

    Heraklita koncepcja współistnienia przeciwieństw jako źródło hybrydyzacji
    Hybris i eunomia – dwujednia wyobrażeń
    Hybrydyzacja jako twórczy aspekt lokalności
    Uniwersalizacja lokalności jako efekt odwracania porządku
    Estetyzacja porządku społecznego, czyli próba humanizacji przemocy
    Przekształcanie orientacji badawczych w archeologii jako wyraz procesu humanizacji świata

ZAKOŃCZENIE

SUMMARY

BIBLIOGRAFIA